Pamiętam, gdy 1 stycznia b.r. obudziłam się o poranku (tak, dobrze czytasz, o poranku, bo któż inny może wstać o świcie w dniu, który dla innych jest tylko przedłużeniem wcześniejszych harców, poszampańskiej czkawki i początkiem okrutnego kaca, jak nie ja?), myśląc sobie: ,,to będzie mój rok". Pamiętam też dokładnie jak parę dni później do mojego niecnego planu wkradła się okrutna rzeczywistość i potraktowała mnie głośnym i jakże bolesnym plaskaczem. A potem jeszcze dodatkowym kopniakiem w piszczel.
Dziś, prawie dwanaście miesięcy później, lekko posiniaczona i potargana (nie wiedząc dokładnie czy przez życie, czy może przez ciągłe obijanie się o bliżej nieokreślone rzeczy materialne na mojej drodze i wieczne nienoszenie czapki - mamo, wybacz!) mogę śmiało stwierdzić: Tak, to był mój rok. Chociaż wysmarkałam zapewne zaplecze hurtowni produkującej chusteczki higieniczne, stałam się idealnym modelem do prezentowania jak stres wpływa na zmianę włókien kolagenowych i powstawanie nowych zmarszczek niezależnie od wieku badanego, spędziłam w pracy więcej godzin niż przed półką sklepową i rozmyślaniami, co też dzisiaj zjem na obiad (ukłony dla mojej współlokatorki, która znosi moje humory żywieniowe i zgadza się na bieganie od biedronki do almy, po pana kanapkę i automat w kuchni, żeby w końcu odkryć, że wcale nie jestem głodna), moje życie towarzyskie jest uboższe niż uboga i cicha stajenka, a moich planów podbijania świata nie udało mi się spełnić nawet w 5%, nie mogę powiedzieć, że to był zły rok.
Nie będę koloryzować i bawić się w bohatera swojej własnej wyobraźni, twierdząc, że brylowałam na salonach, a w pracy wysyłałam wszystko przed deadlinem i to z uśmiechem godnym celebryty z okładki Party!. Nie będę nawet udawać, że podobały mi się ostatnie miesiące i jestem gotowa je powtórzyć na zawołanie. O, nie!
Dlaczego zatem nie uważam ostatnich dwunastu miesięcy za stracone? Za jakąś kpinę i kiepski film zapewne polskiej kinematografii?
Ponieważ, nieważne jak cholernie ciężki był dla mnie ten rok, nauczyłam się wiele. Poznałam samą siebie i swoją reakcję na mniej lub bardziej przyjazne sytuacje.
Poniżej przedstawiam Wam moje małe subiektywne zestawienie najważniejszych lekcji, które wyniosłam z tego jakże ironicznego 2016 roku.
1. Nie istnieje żaden pewnik. Każdy filar potrafi się ukruszyć czy też całkowicie zawalić. Nic nie trwa i nie będzie trwało wiecznie, ale nie oznacza to wcale końca świata. Łatanie za to swojego życia można zaliczyć śmiało do sztuki nowoczesnej.
2. Płacz to nie zawsze oznaka słabości, ale zwykłego posiadania emocji i sposób radzenia sobie z nimi. I kiedy płaczesz piąty dzień z rzędu, Twoja skóra zapomina, że jest uczulona na łzy.
3. Dwie przeprowadzki w ciągu roku to absolutne minimum (powie Ci to każdy lekarz i farmaceuta) i idealny pretekst do tego, żeby w końcu odkurzyć za łóżkiem.
4. W pracy nie ma rzeczy nie do zrobienia. Są za to wory pod oczami i nerwica trzy dni po realizacji zamierzonego (bądź narzuconego) celu.
5. Podróże to idealny sposób do poznania samego siebie oraz tego jak szybko tym razem zgubisz się w obcym mieście.
6. Zawody miłosne powinny być brane pod uwagę w aplikacji Linkedin lub pracuj.pl i honorowane przez wszystkich szefów tego świata.
7. Im w większej dupie się znajdujesz, tym większe Twoje poczucie humoru i adaptacja do ciemności (tak niezbędna podczas polskiej zimy).
8. Człowiek może przeżyć parę minut bez powietrza. Kilka dni bez pożywienia. Tydzień bez snu. I całe miesiące, łudząc się, że jednak zacznie regularnie chodzić na siłownię.
9. Ukończenie 26go roku życia wcale nie będzie tożsame z powagą, dorosłym życiem i stabilizacją. Wciąż możesz jeść frytki z bitą śmietaną i tłumaczyć szlagier Fasolek ,,Ogórek, ogórek" na wszystkie dwa języki, które w miarę pamiętasz.
10. Nic nie daje takiej satysfakcji jak głośne i stanowcze NIE. Nawet jeśli potem zostanie ono zagłuszone przez czyjeś zbolałe ego i oburzenie faktem, że posiadasz własne zdanie.
11. Nie wszyscy muszą Cię lubić i wysyłać na Ciebie smsy w Tańcu z gwiazdami, co wcale nie oznacza, że nie zatańczyłeś właśnie najlepszego kankana w tej edycji show.
12. Zły dzień, miesiąc czy rok kiedyś się kończy. Ale nie czekaj na nowy początek. Nie szukaj powodów, by cieszyć się życiem. Po prosto to rób.
Komentarze
Prześlij komentarz