Niewiele jest rzeczy, których nie znoszę. Poza głośnym przeżuwaniem jedzenia, rozmawianiem w kinie, wpychaniem się w kolejkę, pobrudzoną tłustymi palcami książką czy myciem okien na mojej liście nienawiści znajduje się li i jedynie tuzin innych pozycji, do których nie pałam miłością. Nawet jej ociupiną. Są to, być może, błahostki, które wywołują u mnie jednak szybsze bicie serca (a przy tym udowadniają, że je w ogóle mam!), gęsią skórę, zaczerwienione policzki i chęć rzucania epitetami, na dźwięk których moja mama zwątpiłaby w czas spędzony na moje wychowanie.* I choć nie przepadam za siorbaniem czy komentowaniem fabuły podczas seansu filmowego, jeszcze bardziej nie lubię przedstawiania się i pytań z cyklu ,,Co lubisz?", ,,Jaką jesteś osobą?". Nie uważam, abym potrafiła się szczerze opisać w pięciu zdaniach. Bo czy mówiąc, że jestem towarzyska, ludzie zrozumieją, że jednego dnia budzę się i chcę przytulić kanara w autobusie i opowiadam pani w windzie historię medyczną m
Let me tell you my version of the story...