Żyjemy w czasach, gdzie mianem tragedii określany jest niski stan baterii w telefonie, a palpitacji serca dostajemy na samo wyrażenie ,,słabe wifi". Podróżujemy nie z czystej ciekawości i chęci przygody, a by zapełnić czymś nasze zbyt blade i nijakie konto na Instagramie. Wychodzimy ze znajomymi do nowej knajpki, by przez trzy czwarte spędzanego tam czasu patrzeć nieprzytomnie w ekran swojego smartfona i oberwować życie innych. Krzywimy się tylko, gdy jakiś obcy podejdzie do nas, by spytać o drogę i tym samym przymusi nas do wyjęcia słuchawek z uszu, a co gorsza do tak bardzo niechcianej wymiany zdań. Bo to, zdaje się, boli nas najbardziej. Rozmowa z drugim człowiekiem. Poparta szczerą chęcią poznania drugiej osoby, zainteresowaniem rozmówcą, wzbogacona o kontakt wzrokowy. Emocje. Śmiech. Reakcję alergiczną twarzy na głupoty wypowiadane przez naszego towarzysza. Inteligentną ironię. Dyskusję. Rozmowę wymagającą od nas czegoś więcej niż cichego przytakiwania. I niekońc
Let me tell you my version of the story...