We're fools whether we dance or not. So we might as well dance.

 

Czy zastanawialiście się kiedykolwiek (a jestem niemal całkowicie, że tak) jakby to było być zupełnie inną osobą?

Nie mam tu na myśli kogoś z mniejszymi pośladkami, większymi oczodołami czy kogoś o idealnie prostych kolanach.

 

Całkowicie inną osobą.

 

Tak, na pewno chcieliście/ wciąż chcecie (odpowiednią opcję wykreśl lub przyozdób serduszkami, w nadziei na szybsze spełnienie marzenia) być bardziej przebojowi/odważniejsi/bardziej skoncentrowani na celu/ambitniejsi/bardziej wyluzowani/bardziej wygadani/mniej zahukani/mniej znerwicowani...itp.itd. Listę mogłabym ciągnąć w nieskończoność, udowadniając jedynie, jak wiele w nas niepewności i niechęci do samych siebie. Nad iloma rzeczami chcemy jeszcze popracować, ale wciąż brakuje nam mentalnych jaj czy zwyczajnie czasu lub prawdziwej motywacji, pochodzącej z trochę pewniejszego miejsca w naszej głowie niż zwykłego widzimisię.

 

Czy kiedykolwiek chcieliście się obudzić jako nowa osoba?

Z kompletnie inną symetrią twarzy, imieniem i błędami przeszłości.

Z całkowicie innym poglądem na życie, grupą znajomych, rodziną, która nie czepiałaby się o drobnostki i wypominała przy osobach kompletnie niezainteresowanych, że w trzeciej klasie podstawówki wciąż spaliście przy zapalonej lampce.

 

Czy chcieliście kiedykolwiek zamknąć oczy i wymazać całe swoje dotychczasowe jestestwo, wszystkie złe momenty, rozgoryczenia, wszystkie pierdółki, które czasami budziły nic więcej tylko niekontrolowaną irytację i właściwie lepiej nieuzasadnione wybuchy złości, ale i też wszystkie chwile, które powodowały szybsze bicie serca lub przynajmniej tego, co po nim zostało, wszystkich ludzi, których sama obecność była główną przyczyną narastających zmarszczek w okolicach oczu i ust od zbytniego eksponowania szóstek?

 

No właśnie...

 

Tak jak z największą chęcią wykupiłabym pełen pakiet pozwalający wymazać tudzież częściowo ukryć pod piękną pierzynką moje wszystkie dotychczasowe problemy i wyretuszować cechy, nad którymi wciąż muszę (a odkładam w nieskończoność) popracować, tak wiem, że nigdy nie byłabym zadowolona, będąc kimś innym niż Gimierem.

 

Gimierem z niekontrolowanym i jakże nieprofesjonalnym w miejscu pracy wybuchem śmiechu, lenistwem, które nie pozwala mi wstać z łóżka inaczej, niż zwyczajnie się z niego zsunąć na twardą podłogę, powodując tym samym dziesiąty siniak na lewym kolanie. Gimierem, który wciąż będzie w siebie wątpił, ale który do ostatniego siwego włosa będzie się starał udowodnić samemu sobie, że potrafię. I Gimierem, który jakimś cudem ma wokół siebie ludzi, którzy i zafałszują ze mną bliskowschodnie disco, jak i spoliczkują, kiedy narzekam o trzy minuty za długo i z jakiegoś wciąż bliżej mi nieznanego powodu po prostu będą.

Zatem chcę wstać jutro znów jako Gimier.
Bez poprawek, bez dziury w pamięci. Ale wciąż doceniający to, co ma.