You fall in love with people's minds.

Żyjemy w czasach, gdzie mianem tragedii określany jest niski stan baterii w telefonie, a palpitacji serca dostajemy na samo wyrażenie ,,słabe wifi". Podróżujemy nie z czystej ciekawości i chęci przygody, a by zapełnić czymś nasze zbyt blade i nijakie konto na Instagramie. Wychodzimy ze znajomymi do nowej knajpki, by przez trzy czwarte spędzanego tam czasu patrzeć nieprzytomnie w ekran swojego smartfona i oberwować życie innych. Krzywimy się tylko, gdy jakiś obcy podejdzie do nas, by spytać o drogę i tym samym przymusi nas do wyjęcia słuchawek z uszu, a co gorsza do tak bardzo niechcianej wymiany zdań.

Bo to, zdaje się, boli nas najbardziej. 

Rozmowa z drugim człowiekiem. 

Poparta szczerą chęcią poznania drugiej osoby, zainteresowaniem rozmówcą, wzbogacona o kontakt wzrokowy. Emocje. Śmiech. Reakcję alergiczną twarzy na głupoty wypowiadane przez naszego towarzysza. Inteligentną ironię. Dyskusję. Rozmowę wymagającą od nas czegoś więcej niż cichego przytakiwania. I niekończącą się na głupim i zdawkowym LOL lub zablokowaniem kontaktu.

Tak jak uwielbiam wszelkie dobrodziejstwa, którymi obdarzyła nas matka natura i pobłogosławili wszyscy kreatywni programiści, zieleni nie kojarzę tylko i wyłącznie z ikonką Whatsappa. Chociaż mogę gubić się czasami w ilości prowadzonych czatów na messengerze, a smsy piszę już z szybkością niemal zbliżoną do czasu, w którym pałaszuję ulubioną czekoladę (a uwierzcie mi, że to prędkość zbliżona do światła), tak wciąż mam niedosyt prawdziwej rozmowy.

Bo choć żyjemy w szeroko rozumianym przesycie, zarówno technologii, żywności, formy nad treścią, tak wciąż cierpimy na niedosyt inteligentnej konwersacji.

Ostatnio koleżanka przesłała mi na komunikatorze (damn it! co za hipokryzja z mojej strony) obrazek z napisem, którego treść można dosłownie przetłumaczyć na: Jaram się mądrą rozmową.

Tak, przyznaję się bez bicia.

Kocham rozmawiać. 

Zadawać tysiące pytań. Głupio rozwodzić się na temat tajskiej reklamy mydła, przypominąjącego bardziej kino absurdu niż zachętę do kupna tego środka higieny. Zauważać tę ekscytację, gdy mój towarzysz wkroczył na swój ulubiony temat, widzieć nadmierną gestykulację, która z daleka może wyglądać jak tłumaczenie na język migowy.

Uwielbiam znajdować (czasami na siłę, mea culpa) tematy do kłótni, ale takiej popartej tysiącem argumentów i kończącej się inaczej niż trzaśniętymi drzwiami i urazą czyichś ideałów. Kocham bronić swojego zdania, nawet gdy mogę wtedy bardziej przypominiać piszczącego na zakręcie malucha niż dorosłą, wykształconą osobę. Nie wyobrażam sobie niczego bardziej stymulującego moje szare komórki niż dobra, niewypłowiała ironia. Za którą idzie kolejna ironiczna odpowiedź. I kolejna.

Rozmowy, które pobudzają wyobraźnię i kreatywność. Uczą nowych słów i sprawią, że po powrocie do domu masz ochotę pochłonąć cały słownik. Lub zapisac się na kurs garcarnstwa, ponieważ właśnie usłyszałeś najwspanialszy hymn pochwalny na cześć lepienia wazonów.  I ożywiają twoją mimikę, nawet jeśli oznacza to, że za dwa lata musisz zainwestować w naprawdę dobry krem przeciwzmarszczkowy. 

Dobra rozmowa prowadzona na żywo potrafi zdystansować cię nagle od świata wokół i skupić twoją całkowitą uwagę na rozmówcy. Sprawić, że nic nie ma większego znaczenia niż jego głos i słowa. I to, czym chce się właśnie z nami podzielić. To jak dobra hipnoza bez konieczności liczenia do dziesięciu.

Problem w tym, że jak śpiewał Krzychu Cugowski ,,(...) do tanga trzeba dwojga(...)", zatem może potańczymy dzisiaj trochę inaczej niż wirtualnie i wśród tysiąca emotoikonek?